Zomer

Het zomert in Guyana. Nu ja, het zomert hier altijd, maar het is zomervakantie om het zo maar te zeggen. Dat bedoelt dat de scholen gesloten zijn, maar daarom is er niet minder werk voor mij. Tijd om een heleboel workshops te doen en daarbovenop ook nog te beginnen lesgeven. Sinds ik terug ben van Mabaruma heb ik dus niet stilgezeten.
Een workshop voor verpleegsters in verband met de vroege detectie van problemen bij kinderen. Deze workshop moest ik gelukkig niet helemaal zelf organiseren, maar mijn collega Shaine had deze keer de eer. Zij werkt als “early identification specialist” en ik moest maar een deeltje bijdragen.
De volgende workshop was voor volunteer teachers. Dit zijn lokale mensen die een stoomcursus krijgen in lesgeven en zij gaan dan in het binnenland lesgeven op vrijwillige basis (aan kost en inwoon). Dit is erg nodig want veel mensen willen naar het kustgebied komen en daardoor is er bijna geen gespecialiseerd personeel meer in het binnenland. Kinderen zijn soms beter af door thuis te blijven dan naar school te gaan, want vaak is er gewoon geen leerkracht in de school.
Een andere workshop was voor de verpleegsters in het dagcentrum van Ptolemy Reid Rehab Centre. Zij hebben een creche voor kinderen met een handicap. En het doel van de workshop was om het belang van spelen en van sensorische stimulatie voor kinderen met een handicap te belichten en vooral heel veel praktische voorbeelden te geven. Met ander woorden een speelshop in plaats van een workshop.
En tussen al deze workshops ben ik ook nog les aan het geven voor de nieuwe lichting Audiology Practinioners. Zij hebben een deel over spraak- en taalontwikkeling en aangezien ik daar hier het meeste over weet, is het aan mij om daarover les te geven. Elke week, 1 à 2 voormiddagen tot midden september. Dit is niet altijd simpel. Ik wil de lessen interessant maken, maar of ik daar daadwerkelijk in slaag is moeilijk te zeggen. Maar ik heb het gevoel dat deze groep iets passiever is dan de groepen waarmee ik werk in workshops. Ik weet niet goed hoe gemotiveerd ze eigenlijk zijn om te werken als Audiology Practioners. Daar ga ik in ieder geval volgende week proberen achter te komen!

Een aantal vrijwilligers zijn vertrokken. Dat is wel gek. Dag zeggen en hopen om elkaar ooit ergens nog eens terug te zien! Gelukkig is er facebook om op de hoogte te blijven van elkaars leven. Angela en Chris zijn vertrokken in Juli. Joost is vertrokken midden augustus na een spetterend afscheidsfeestje, waarna hij heel de nacht heeft mogen opruimen en pakken om rond 6u te vertrekken naar de luchthaven. En dan hebben we afscheid moeten nemen van Gillian die weer terug naar het koude Schotland is vertrokken. Ik heb gehoord dat ze enorm aan het genieten is van de rijkelijke selectie kaas en wijn. Maar dat ze toch een aantal lagen kleren moet dragen als ze buiten wil komen.
Er is ook weer een nieuwe lichting vrijwilligers toegekomen. En daar moeten de oude volunteers natuurlijk ook hun steentje bij wegdragen, door een introductie te geven van Guyana en een shoppingtour te organiseren.

Gisteren heb ik mijn eerste trouwfeest mogen ervaren in Guyana. De zoon van een collega hier ging trouwen en ik was uitgenodigd. Een chique bedoening en ik kan zeggen dat het niet zo veel verschild als een trouwfeest in België. Het begint allemaal netjes, met veel speeches enz. maar het ontaard in een dansfeest, waar de nonkels lichtjes aangeschoten staan te schommelen op hun benen. Het was weer eens een ervaring. Vooral omdat ik ook de enige blanke persoon was op heel de avond!