De post

Toen ik in het vorige berichtje schreef over de studenten die hier hun stage kwamen doen, had ik nog iets vergeten te schrijven. Ik had toen vermeld dat Sarah aan het kanoën was op de Demarara, samen met Gillian en Angela. Wat ik vergeten te zeggen was, dat ze de boot ook hebben achtergelaten in de Demarara. Omdat het hoogtij was waren ze een beetje verrast door golven terwijl ze de Demarara probeerden terug over te steken. Die sloegen over hun bootje waardoor het vol met water geraakte en zo tot de bodem van de Demarara zonk. Resultaat: drie blanke meisjes al zwemmend in de Demarara (een rivier die toch wel iets breder is dan de Schelde). Gelukkig kwam er iemand met een speedboot langs die een reddende hand bood.
Angela was diepdroevig dat ze haar kano niet had kunnen redden, maar geen nood, ze heeft er al een nieuwe besteld. En aangezien ze mij al lang een tocht beloofd heeft, ga ik het er toch op wagen als de nieuwe kano er is.

Een ander avontuur, wat mij toch weer steeds blijft verbazen, is de Guyaanse efficiëntie. Vorige week had ik een postpakketje ontvangen. Wat wil zeggen dat ik dat postpakketje in het postkantoor moet komen ophalen. Het postkantoor is natuurlijk maar beperkt open (bijv. niet na 3u). Het avontuur gaat als volgt. Postkantoor opent terug rond 12:30, een stuk of 15 mensen staan klaar met hun papiertje in hun hand, plus identiteitskaart, er is geen rij en het is ieder voor zich. Er is 1 persoon achter het loket die alle papiertjes nakijkt, plus identiteitskaart, van alle 15 mensen die er nu zijn. Dan worden de papiertjes doorgegeven aan het magazijn. Daar verzameld iemand de pakketjes. Deze pakketjes worden dan naar het loket gebracht, waar de pakketjes een voor een worden geopend. Geen privacy, iedereen kan zien wat er in uw pakketje zit (dus als je iets zou willen opsturen, maak het dan niet te “pikant” :-). Als het pakketje gecontroleerd is en er geen verdachte dingen in zitten, dan wordt het pakketje weer dicht getapet. Dit dus voor alle 15 pakketjes. Dan krijg je weer een papiertje waarmee je naar de kassa moet gaan, dus alle 15 mensen krijgen dan hun papiertje en proberen weer ieder voor zich als eerste aan de kassa te komen. En pas als alles betaald is, krijg je pas je pakketje. Dit alles neemt zo ongeveer 1,5 tot 2u in beslag.
Er is geen continuïteit en geen efficiëntie in hun systeem. Ze gaan er hier dus niet vanuit dat de klant koning is. Als je mij een pakketje stuurt laat het dan eentje zijn met een fantastische inhoud, want het betekent dat ik hier invoertaksen moet betalen en bijna een halve dag verlof moet nemen om mijn pakketje te kunnen ontvangen. En ik krijg graag een pakketje, maar stuur a.u.b. geen chocolade op want tegen dat ik mijn pakketje heb ontvangen is de chocolade dus gesmolten!

Voor de rest heb ik ook mijn eerste griep gehad in Guyana. Een iets minder leuke ervaring. Verkoudheid, sinusitis en koorts zijn niet iets wat je je kan voorstellen in zo’n klimaat. Maar toch is het mij gelukt om het te krijgen. Ben er nog steeds van aan het recupereren. Vorige week lag ik zelfs te bibberen in bed, door de koorts, terwijl het buiten 30°C is. Dat is toch wel een speciale ervaring. Gelukkig had ik geen malaria of dengue.