Work work work and a little play of course

Eerste volle maand werken is bijna afgerond. En zoals het er nu uitziet dan zal ik het behoorlijk druk hebben, drukker dan thuis zelfs. Momenteel ben ik verantwoordelijk voor de supervisie, aankoop van materiaal, het geven van workshops en training en ik moet de verschillende regio’s bezoeken voor coaching visits. En dat alles vraagt natuurlijk ook weer veel voorbereiding. Vooral als ik geld nodig heb van het ministerie om iets te ondernemen. Dan moet ik een request indienen, dat duurt dan minstens 3 weken om goedgekeurd en verwerkt te worden en dan moet ik zelfs nog achter vragen of het allemaal wel wordt opgevolgd voor het weer bij mij terecht komt. En mij kennende is dit iets wat ik helemaal niet graag doe. Als ik iets wil dan moet het DIRECT en dat gaat hier natuurlijk niet. Ik heb alleen geduld als ik therapie geef, ik verlies (bijna) nooit mijn geduld als ik werk met kinderen. Maar vraag mij buiten een therapiesessie om op iets te wachten, dan word ik een beetje ambetant. Ik ben altijd al iemand geweest die gaat voor onmiddellijke behoeftebevrediging!
Momenteel heb ik al 1 workshop gegeven voor audiology practitioners in verband met het effect dat gehoorverlies heeft op de ontwikkeling (van spraak en taal) van kinderen. Mijn eerste presentatie volledig in Engels en het ging nog vanzelf ook. De laatste tijd ben ik eigenlijk constant Engels aan het spreken. Enkel met Sarah spreek ik soms nog Nederlands, maar als we in een groep zijn dan spreken we ook Engels tegen elkaar. Soms heb ik zo wel eens zin om Engels met een bitjen hair op te spreken, maar de humor komt hier niet zo over. Ik heb daar vaak zin in als iemand zwaar Creolese tegen mij spreekt, ik kan die persoon dan helemaal niet verstaan en dat zorgt soms voor verwarringen en dan heb ik zin om de verwarring wat groter te maken.

Ondertussen ben ik ook al met een foto van Sarah en mezelf ten midden van een aantal supporters gespot in de plaatselijke krant: the Stabroek News. We zijn 2 weken naar een blind cricket wedstrijd geweest en blijkbaar was de pers daar ook aanwezig. Sarah en Michelle zijn zelfs deze week op TV geweest in verband met de Internationale Occupational Therapy Day. Er is hier niet veel nodig om op TV te komen. En als je weet dat onze baas heel hard bezig is met gezondheidszorg in de media te brengen, dan kan je je al voorstellen dat het voor mij ook niet lang zal duren voor ik mijn hoofd moet laten zien op TV (help!).

Vorig weekend heb ik met Michelle het nachtleven van G’town gaan ontdekken. De helft speelt zich af op straat, naast een bar waar iedereen dan rond hangt en met elkaar babbelt. Dat noemen ze hier liming. Daarna zijn we naar een nachtclub geweest, club latino. Je zou denken dat ze daar zwoele latino muziek zouden spelen, maar daarvoor moet je dus niet naar Guyana komen. Hier hebben ze een zwak voor reggae en Jamaicaanse muziek. En het dansen is ook niet echt zoals je het zou verwachten, geen zwoele salsa of andere latino dansen. Nee, hier gaat het om whining! Nu wat houdt whining in? Het is gewoon een vorm van sex op de dansvloer, alle standjes kom je tegen! Heel amusant om te zien, hoe inventief ze hier kunnen zijn.