Frustraties

Ik probeer elke week rond dezelfde tijd mijn blog aan te vullen, maar deze week ben ik daar grandioos in mislukt. Het heeft dus wat langer geduurd dan anders. En ik heb zelfs mijn vorig verslag moeten lezen om te zien waar ik gebleven was.

Ik ben nu een aantal weken aan het werk en nu begin ik zo stilletjes aan een idee te krijgen waar ik mijn focus op wil leggen. Vorige week liep ik een aantal dagen gefrustreerd rond, door de mentaliteit van de mensen hier. Ik had me er wel aan verwacht, maar dat neemt niet weg dat de frustratie niet komt opdagen.
OPGELET: wat ik nu ga zeggen is een generalisatie, dus wat ik vertel geldt niet voor iedereen! Het zijn maar mijn indrukken van dit moment.
Kinderen worden hier vaak gezien als tweederangsburgers. In school moeten ze stil zitten en zwijgen. Ook thuis wordt er vaak niet mee gespeeld en worden ze amper betrokken in familiezaken. En nu spreek ik enkel over de “normale” kinderen. Kinderen met een handicap of kinderen met ADHD of autisme worden gezien als lastig, nog minder dan een tweederangsburger. Deze kinderen zijn dom en er valt niets mee aan te vangen en vooral als ze niet kunnen stilzitten dan is er op school geen plaats voor hen. Er is hier nog nooit gehoord van het feit dat men zich als volwassenen anders zou kunnen opstellen naar kinderen toe. En van positieve motivering hebben ze hier nog nooit gehoord. Op school worden kinderen ook nog heel regelmatig geslagen. De regering van Guyana is wel akkoord gegaan met het kinderrechtenverdrag van de UN, maar de meeste mensen in Guyana moeten nog overtuigd worden van het feit dat kinderen ook een stem hebben en daarom dus ook rechten.

Op dinsdag werk ik in een bejaardenhome. Je kan het waarschijnlijk al raden, maar ook hier komt de frustratie vaak naar boven. Want hier wordt gewerkt met volwassenen! En de volwassenen worden behandeld als kinderen. Het gaat hier over afasie/dysartrie patiënten, sommigen hebben zo’n zware problemen dat spreken niet meer mogelijk is. Hun noden worden vaak compleet genegeerd. Er wordt niet tegen hen gesproken, maar tegen hun begeleiders. Er wordt niets aan hen gevraagd, ze moeten maar doen wat er gezegd wordt. En ik zit daar dan met mijn hoofd te schudden en denk bij mezelf: hoe kan ik dat hier veranderen!

Elke week zit ik ook in het ziekenhuis. Het logopedielokaaltje ligt vlak onder de Emergency Room. En soms wordt er wat binnen gebracht. Vaak als ik buiten rondloop moet ik opletten waar ik loop want de bloedvlekken liggen overal. Vorige week was er een incident gebeurd tussen een vader en zoon. Het slachtoffer, de vader, was naar het ziekenhuis overgebracht, maar onderweg overleden. Zijn vrouw en dochter hebben ongeveer 2u hysterisch staan schreeuwen onder mijn lokaaltje.
Een ander groot probleem in het ziekenhuis is dat wij vlak naast een grote zaal liggen. Daar worden de vrouwen in onder gebracht. Maar ze hebben hier nogal een rare kijk op pijnbestrijding. Als mensen pijn hebben, dan moeten ze er maar door. Geen medelijden. Als er een verband wordt verwisseld, wat bijv. enorm pijn kan doen, dan wordt hier niet op voorhand pijnstillers gegeven. Nee, gewoon doen. Met als gevolg dat ik vaak vrouwen hoor schreeuwen van de pijn!

Ik vraag mij af hoe lang het zou duren voor deze mentaliteit veranderd kan worden. Zou het hier over 10 jaar al veel anders zijn? Of zou er meer tijd voor nodig zijn?
O ja voor ik dat vergeet. Vorige week vrijdag zat ik rustig op mijn computer te werken en ruik ik brand. Ik kijk naar buiten en daar komt rook voorbij mijn raam gevlogen. Ik vlieg recht uit mijn stoel, loop naar mijn balkon en roep Michelle, mijn buurvrouw of zij dat ook ruikt. Dan kijken we wat rond en recht voor ons een paar blokken verder staat een gebouw in lichterlaaie! Een enorme brand die een paar huizen heeft opgeslokt. En ons appartement stond recht in de rooklijn. Dus wij hebben er de hele nacht last van gehad. De brandweer van Georgetown had net 3 nieuwe brandweerwagens en heeft ze dus direct kunnen inzetten. Het gekke is wel dat mensen hier erge ramptoeristen zijn. Als er iets gebeurt dan zijn ze er als de kippen bij. Dus op vrijdag liep half Georgetown richting de brand i.p.v. weg van de brand!