Bloed, zweet en tranen

Vorig weekend was het de Right to Ride actie. Het openbaar vervoer in Guyana bestaat uit minibussen en die hebben het altijd druk om zo snel mogelijk op hun bestemming te geraken. Waarom eigenlijk, weet ik niet zo goed, maar het moet allemaal snel snel snel gaan. Nu dat wil zeggen dat ze bijna nooit stoppen voor mensen met een handicap, zeker voor iemand in een rolstoel. De Right to Ride actie wil daar verandering in brengen door middel van een bewustwordingsactie: we plakken stickers met deze boodschap in de minibussen! We hebben met zijn allen ongeveer 750 minibussen onder handen genomen en ik denk dat we er nog zo’n aantal zouden moeten doen om ze allemaal te hebben. Nu maar hopen dat onze actie ook nut heeft.

De kerstfeestjes zijn achter de rug! Pfff, het heeft me bijna bloed, veel zweet en net geen tranen opgeleverd. Desia, Rehab Assistant in het ziekenhuis, en ik hadden veel brieven rondgestuurd voor donaties voor ons kerstfeestje. Daar hebben we redelijk wat reactie op gekregen, dus het eten werd gesponsord en we hebben ook een winkel zover gekregen om cadeautjes te doneren voor alle kinderen die naar de logo komen in het ziekenhuis. 54 cadeautjes en niet zomaar kleine dingetjes, maar echt leuke geschenken zoals een trein, een drum, een muziekdoos, etc. Dat hadden we allemaal geregeld, nu moesten we nog drinken vinden. Dus hebben we vriendelijk gevraagd aan een aantal verschillende ouders om een doos met drankjes mee te brengen en om een aantal snacks voor te bereiden. Dus honger zullen we niet hebben.
De dag zelf was enorm hectisch. Omdat alle cadeautjes van mijn flat naar het feestje gebracht moesten worden had ik een voertuig nodig en aangezien ik geen taxi wou betalen omdat dit toch allemaal in het kader van het werk is, had ik aan mijn baas gevraag of het ministerie voor een auto kon zorgen. Geen probleem alleen moest ik er zelf om gaan. Dus ik met mijn auto met chauffeur rondtoeren in G’town om alles op te halen voor het feestje!
Als we dan eindelijk op onze bestemming zijn aangekomen is het werk nog niet gedaan: alle cadeautjes moeten nog ingepakt worden, gelukkig hebben we gedacht aan giftbags i.p.v. inpakpapier. Ondertussen beginnen ouders en kinderen stilletjes aan binnen te druppelen en die moeten natuurlijk geëntertaind worden.
Kortom om een lang verhaal kort te maken, ik heb veel mogen rondrennen, maar de gezichtjes van de kinderen als ze hun cadeautje kregen van de kerstman was het allemaal waard!