Eerste werkweek...ahum!

Het is weer tijd voor nog eens een update, zou ik zo zeggen! Want er is weer een week voorbij. Vorige zaterdag zijn we naar een afscheidsfeestje geweest van onze bovenbuur Kristine die dit weekend terug naar huis vertrekt in de Filipijnen. Het was in de Cara Lodge een van de aangenaamste hotels in Georgetown. Het heeft een gezellige binnentuin en ik heb voor het eerst sinds ik thuis vertrok WIJN gedronken! Ha, wie was er dan een gelukkig meisje?...Ik natuurlijk!
Het gezelschap bestond uit de helft VSO’ers en voor de andere helft Guyanezen. Mensen met wie Kristine samen heeft gewerkt. Het was een plezante avond waar we ook een beetje onderricht kregen in het Creools. Voor mij nog steeds een onverstaanbare taal. Ik heb wel een compliment gekregen: blijkbaar praat ik niet echt met een Engels of met een Amerikaans accent en van alle VSO’ers klink ik al een beetje Guyanees! Het blijft dus ook altijd hetzelfde, zelfs in een andere taal dan het Nederlands ben ik erg gevoelig voor dialectinvloeden en neem ik dat over.

Deze week was mijn eerste werkweek. Ik heb heel de week doorgebracht in het Georgetown Public Hospital (vanaf nu kortweg GPHC). Daar heb ik een beetje door het materiaal gegrasduind en ook geobserveerd hoe Desia, de rehab assisstant (vanaf nu kortwek RA) in GPHC, therapieën aanpakt. En ook al had ik het wel verwacht, toch verbaast het me een beetje, maar de werkethiek is hier erg laag. Een drukke dag in GPHC bestaat uit ongeveer 3 à 4 patiënten in de voormiddag en 2 à 3 in de namiddag. Veel voorbereiding voor een therapie wordt er niet gedaan en nagedacht van waarom een bepaalde oefeningen geven wordt, wordt er ook niet echt. Patiënten komen naar de Speech Clinic, ze geven hun gegevens op en de RA kijkt eens naar het kind en stelt dan haar diagnose, dat meestal luidt: language delay. Maar er zijn geen gegevens van hoeveel achterstand een kind heeft, op welke gebieden de problemen zich situeren. Kortom ze baseren hun therapie op niets. Voor mij dus een hele uitdaging om daar verandering in te brengen. Ben al volop een soort assessment formulier aan het maken, gebaseerd op de bestaande testen die hier voor handen zijn, maar die te lang en te ingewikkeld zijn voor de RA's. Ik ga proberen een test samen te stellen die niet langer duurt dan 15 minuten, waarbij de instructies letterlijk neergeschreven staan en waarop we een (niet gestandardiseerde) scoring kunnen geven. En op basis hiervan heb ik dan toch een beetje een idee van waar juist de problemen liggen.
Er zijn hier ook veel kinderen met autisme, maar de meeste ouders hebben totaal geen idee wat autisme eigenlijk is. Er is pas een oudergroep opgericht, dus ik hoop dat er iets aan voorlichting wordt gedaan en ik hoop dat ik daar iets aan kan bijdragen. Want zoals de meesten al wel weten, is dat iets waar ik heel graag rond werk.
Ook heb ik te maken met een aantal stemproblemen, zoals puberfonie! Heel interessant allemaal, want deze patiënten kan ik zelf behandelen omdat Desia hier geen ervaring in heeft.
Zoals je ziet het is allemaal heel interessant als ik het zo allemaal opschrijf. Maar al die dingen gebeuren maar in een paar uren van de week en de rest van die uren zit ik dus in GPHC te niksen. Gelukkig ontsnap ik altijd wat vroeger naar huis, zodat ik kan gaan zwemmen of iets anders leuks kan doen. Ik moet er nu van genieten want zoals het er naar uit ziet zal ik binnenkort wel elke week een workshop moeten geven, verslagen moeten schrijven en meetings bijwonen. Dan zal ik waarschijnlijk tijd te kort hebben.

Nog 4 nachten slapen en dan komt Koen mij bezoeken! Het eerste bezoek en ik kan geen verlof nemen. Maar gelukkig hebben we een weekend samen waarin we op avontuur kunnen gaan. Maar meer daarover als het avontuur werkelijk gepasseerd is.