Terug thuis...

Hier ben ik dan, met mijn allerlaatste berichtje van deze blog. Ik ben terug in België, na een vermoeiende reis, via Barbados, Londen Gatwick, Londen Heathrow, veel sleuren, veel wachten plus vertraging en dan eindelijk in Brussel, waar papa en mijn 2 broers mij stonden op te wachten. De laatste weken in Georgetown waren gevuld met pakken van koffers en dozen. Van herpakken en laatste keren naar hier en daar gaan. Afscheid nemen van mensen met wie ik een goeie band heb opgebouwd. Kortom, veel emoties.

Nu ben ik al 3 dagen terug thuis. Het voelt raar. Het is koud en dan soms is het weer warm. Het is grijs en dan soms is het blauw en licht en dan schijnt de zon tot 8 uur ’s avonds. De jetlag speelt mij nog parten, maar voor nu maakt dat niet uit. Ik geniet van mijn lange avonden en van het uitslapen. Maar ik mis Guyana. Gelukkig hebben mijn collega’s me een mooi cadeautje gegeven: oorbellen en een hangertje in de vorm van Guyana. Nu zal ik het altijd dicht bij mijn hart dragen, letterlijk en figuurlijk.
Terug thuis en al ineens staan alle neefjes en nichtjes klaar om mij te verwelkomen. Krijg al een aanbod “wil jij van de week babysitten, want ja, dat hebt je nu toch wel gemist in die 2 jaar”. Zondag mijn nieuwe achternichtje gaan bewonderen op de baby borrel en ineens mijn hele familie gezien. Maandag op sollicitatiegesprek en dinsdag nieuws dat ik ben aangenomen. Dat ging snel en ik ben enorm opgelucht. Vanaf volgende week werk ik in een MPI (Medisch Pedagogisch Instituut) in Kasterlee, voor kinderen in het buitengewoon onderwijs. Daar begeleid ik samen met een kleuterjuf ongeveer 10 kleutertjes met mentale beperkingen.

Dus hiermee stoppen de avonturen van Marijke in Guyana en wordt het nu de avonturen van Juf Marijke.